بررسی کارکرد گفت‌وگو در آثار اسماعیل فصیح

چکیده: گفت وگو، به عنوان یکی از عناصر اساسی داستان نقش مهمّی در ایجاد ارتباط میان اشخاص داستانی، افشـای درون شخصیّـت­ها، گسترش طرح و عمل داستانی ایفا می­کند. زمانی که وقایع با این شیوه روایـت می­شوند، داستان حالت نمایشی به خود می­گیرد و خواننده به صورت مستقیم با صحنه­هایی روبه­رو می­شود که نمودی طبیعی و زنده دارند. اسماعیل فصیح، داستان­نویس معاصر ایران، به عنوان یکی از پرکارترین نویسندگان معاصر شناخته شده­ است. داستان­های وی اغلب بافتی زنجیره­­ای و به هم پیوسته دارند که در هر کدام از آنها، سرگذشت یکی از افراد خانوادۀ «آریان» روایت می­شود. وی در آثارش موفّق شده است تـا با استفـادۀ هنرمندانه از عنصر گفت­وگو، از آن به منظور پیشبرد طرح داستان و شخصیّت­پردازی تأثیرگذار بهره ببرد. در این مقاله کوشش می­شود تا کیفیّت کاربرد عنصر گفت وگو و ارتباط آن با دیگر عناصر داستانی درآثار فصیح مورد بررسی قرار گیرد.